Του Σάκη Τζακοπουλου, Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Θεσσαλονίκης
Μιλήσαμε πολλές φορές για τα προβλήματα που βιώνει η Θεσσαλονίκη, για την πολυετή αδιαφορία της πολιτείας, για την κακοδιαχείριση και τα πολλά λάθη, για τα περιβαλλοντικά προβλήματα, για τον ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα προβλήματά της, αλλά και για τον χρόνο που χάθηκε από τις πολλές και αντικρουόμενες απόψεις των εκπροσώπων της.
Σήμερα η πόλη πορεύεται:
- χωρίς σχεδιασμό, στην λογική «ας το αφήσουμε για αύριο και βλέπουμε»
- με την αφαίμαξη του οικονομικού, πολιτιστικού, επιστημονικού δυναμικού της στην Αθήνα ή το εξωτερικό για καλύτερη τύχη
- με ελλείψεις σε αποκεντρωμένους θεσμούς για άμεσες λύσεις
- με βασικές ελλείψεις στο κυκλοφοριακό και στην καθημερινότητα
- με συνεχή μείωση της μεταποιητικής της δραστηριότητας και με συνεχή αύξηση του δείκτη ανεργίας
- με μια καθημερινότητα για τους πολίτες της που τείνει στο συντηρητισμό και τον επαρχιωτισμό
- με αδυναμία της πόλης να καταφέρνει από μόνη της πια να επιβιώσει αλλά και να εξελιχθεί
- στον απόηχο των οραματικών εξαγγελιών περί Μητρόπολης των Βαλκανίων, Κέντρου της ΝΑ Ευρώπης κλπ
- με ανεξάντλητη ανοχή για την υλοποίηση των ίδιων στόχων και που χρόνο με το χρόνο μειώνεται η χρησιμότητά τους από την αύξηση των αναγκών της
- με την απουσία ενός συγκροτημένου κέντρου αποφάσεων ικανού να δώσει λύσεις και να τη βγάλει από μια ακόμη δύσκολη περίοδο της μακραίωνης, πολυπολιτισμικής και πλούσιας ιστορίας της
Ο παραπάνω κατάλογος ελλείψεων παραλείψεων και αδιαφορίας, μεγεθύνεται καθημερινά και λόγω της πανδημίας, όπως συμβαίνει και σε άλλες πόλεις της χώρας.
Στην Θεσσαλονίκη όμως οι αδυναμίες αποτελούν πλέον το κυρίαρχο στοιχείο της ζωής της πόλης και οδηγούν πολίτες, φορείς, ομάδες, παραγωγικό τομέα, νέους και παιδιά σε μια κατά συρροή θλιβερή μοιρολατρία και μεμψιμοιρία κατά παντός.
Είναι όμως και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας, με συγκεντρωμένες δράσεις μιας μεγαλούπολης. Η ανάπτυξη, η εξέλιξη και η άσκηση του μητροπολιτικού της ρόλου όφειλε να είναι, αν όχι ζητούμενο εθνικής σημασίας, τουλάχιστον να είναι προτεραιότητα των τοπικών αρχόντων της.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά ο Δήμος Θεσσαλονίκης, πρέπει να σταματήσουν τα μεγάλα λόγια και τις πόζες, ξεπερνώντας να σύνδρομα για τις πλακοστρώσεις και τις εκδηλώσεις, και να παίξουν σοβαρό ρόλο στον σχεδιασμό και στην ιεράρχηση στόχων.
Σε αντίθεση με όλα αυτά, είδαμε τις τελευταίες μέρες την Θεσσαλονίκη να γίνεται πάλι αρνητική πρωταγωνίστρια. Με έκπληξη θαυμάσαμε τους δύο πρώτους τοπικούς άρχοντες της πόλης τον Δήμαρχο και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης, κάνοντας απλή προσωπική πολιτική, να την αναδεικνύουν σαν μόνη πόλη που έγιναν παράτυποι εμβολιασμοί. Δεν ξέρω ποια ήταν τα κίνητρα και ποιοι τακτικισμοί το επέβαλλαν αλλά, σίγουρα δεν την προστάτεψαν για ακόμη μια φορά. Ξαφνικά γίναμε σαν δημοτικοί σύμβουλοι Θεσσαλονίκης θέαμα. Ακόμη και στον δρόμο με σταμάτησαν για να με ρωτήσουν το λόγο που γίνονται όλα αυτά.
Σίγουρα δεν είναι αυτός ο ρόλος της αυτοδιοίκησης, που πρέπει να προστατεύεται από τον ερασιτεχνισμό και την μικροπολιτική. Δεν αποτελεί η διοίκηση μια παρέα που ευκαιριακά αποδείχθηκε σαν αρχή της πόλης μας. Ρόλος της είναι να βελτιώσει την καθημερινότητα με απλές και εφικτές λύσεις, να συντονίσει και να συνεργαστεί με τους πολίτες που περιορίστηκαν στο ρόλο του θεατή και δεν ασκούν πλέον τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, αυτενεργώντας συνειδητά.
Ως ενεργός πολίτης που ζω εδώ, εκφράζω την πλήρη αντίδραση και αντίθεσή μου σε αυτές τις πρακτικές, και ως δημοτικός σύμβουλος αρνούμαι πια να γίνομαι θέαμα. Γι’ αυτό δεν θα συμμετέχω στην εκλογή του Προέδρου που επέλεξε η διοικούσα παράταξη στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Είναι δικό τους πρόβλημα.
